Aleksander Szumanski

Barwą poorane pola
I zroszone mgłą
Szachownicą złotopola
Iskrzą się i mżą

Płyną na wskroś przedumane
Szafirowe skry
Wdzięcznie śmieją się nad ranem
Tobą słone łzy

Listopadem słońce wpada
Do mej duszy mdłej
I podążam twoim śladem
Diabli wiedzą gdzie

Także diabli wiedzą po co
Słońcu skradłaś tło
Stąpasz nago nogą bosą
W mego życia dno

Wszak orlicą wzbijasz niebios
Lazurowy hymn
I spoglądasz złotem w srebro
Tego wiersza rym

A utkałem cię niebogą
W mrzonce bajki swej
I ziściłaś łan nad drogą
Złotolistnym tchem

Tłum zalewa me ognisko
I chichoczą sny
Tak daleko jesteś blisko
Deszczem perlą mgły

Na zachodzie moich pragnień
Kroplą się i lśnią
Łzy gaszące tlące żagwie
Obumarłą skrą

I wieczory już nie łudzą
Barwami z przed lat
Może kiedyś się obudzą
Wiosny z poza krat

 Może tobą zamigocę
Jawą i we śnie
Tylko diabli wiedzą po co
Tylko diabli wiedzą gdzie