Jesteś tutaj: Start
ZBRODNIA NIEMIECKA W PIAŚNICY
NAJWIĘKSZE MIEJSCE MASOWYCH EGZEKUCJI W CZADIE II WOJNY ŚWIATOWEJ
W Lasach Piaśnickich koło Wejherowa niemieccy naziści dokonali zbrodni, której ofiarami byli nie tylko Polacy i Kaszubi, jak zwykło się mówić, ale też Żydzi, Niemcy i Czesi.
Z dotychczasowych badań nad eksterminacją ludności w okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie w latach 1939 - 1945 r. wynika, że Lasy Piaśnickie, położone w Puszczy Darżlubskiej, w odległości 10 km od Wejherowa, po lewej stronie szosy biegnącej do Krokowej, są największym miejscem masowych egzekucji w województwie pomorskim i po KL Stutthof drugim pod względem liczby zamordowanych ofiar w tym regionie podczas II Wojny Światowej.
GETTO W ŁODZI
Pomysł utworzenia w Łodzi getta został sformułowany w grudniu 1939 roku. Niemieckie władze okupacyjne uznały wówczas, że niemożliwe jest szybkie i masowe wysiedlenie wszystkich Żydów z Łodzi, dlatego zdecydowano się na ich tymczasową, jak sądzono, koncentrację w północnej części miasta.
Niemieckie plany upubliczniono w lutym 1940 r., gdy decyzja została podana do informacji za pośrednictwem lokalnej gazety – „Lodzer Zeitung”. Teren „dzielnicy mieszkalnej dla Żydów” obejmował obszar najbardziej zaniedbanych części Łodzi – Bałut i Starego Miasta. Większość tamtejszych budynków nie posiadała kanalizacji ani bieżącej wody, a nieczystości płynęły rynsztokami wzdłuż ulic. Do 29 lutego 1940 r. obszar ten musieli opuścić wszyscy Polacy i volksdeutsche. Natomiast Żydzi mieli stopniowo się tam przenosić. Ostatecznie getto zamkniętego 30 kwietnia 1940 r., a jego obszar wynosił wówczas 4,13 km2. Na terenie tym znajdowało się około 2300 domów z ponad 28 tys. izb mieszkalnych. Wiosną 1940 r. musiały one pomieścić ponad 160 tys. osób. Ponadto jesienią 1941 r. przesiedlono do getta blisko 20 tys. Żydów z Europy Zachodniej oraz kilka tysięcy ze zlikwidowanych gett w miastach otaczających Łódź. W szczytowym monecie w getcie łódzkim znajdowało się ponad 180 tys. osób. W końcu 1941 r. do getta „wsiedlono” ponad 5 tys. Romów, dla których utworzony został specjalny, oddzielony od getta podobóz.
TENENBAUM MORDECHAJ
Tenenbaum Mordechaj, pseud. Jusuf Tamaroff (ur. 1916 r. Warszawa
– zm.20.08.1943 r. Białystok) – działacz syjonistyczny, przywódca powstania w getcie białostockim.
Mordechaj ukończył gimnazjum „Tarbut” w Warszawie. Studiował semitystykę na Uniwersytecie Warszawskim. Interesował się astronomią i kulturą Wschodu, poznał język arabski. W 1935 r. wstąpił do syjonistycznej organizacji Frajhajt, związanej z Poalej Syjon. Od 1938 r. należał do Centralnego Komitetu He-Chaluc.
POWSTANIE W GETCIE BIAŁOSTOCKIM
Powstanie w białostockim getcie. Drugie co do wielkości getto po warszawskim.
77 lat temu około 300 żydowskich powstańców podjęło nierówną walkę z niemiecką żandarmerią. Był to drugi co do wielkości, po Powstaniu w Getcie Warszawskim, zryw zbrojny ludności żydowskiej przeciwko okupantowi.
16 sierpnia 1943 roku, na wieść o planowanej przez Niemców ostatecznej likwidacji getta, rozpoczęło się powstanie w getcie białostockim.
INACZEJ NIŻ W WARSZAWIE
Getto w Białymstoku, utworzone przez Niemców 26 lipca 1941 roku, było przeznaczone dla Żydów z Białegostoku i okolic. Przebywało w nim około 42 tysięcy osób. Warto zaznaczyć, że w przedwojennym Białymstoku ludność żydowska stanowiła 43 proc. mieszkańców. Po zajęciu tego miasta przez ZSRR we wrześniu1939 roku liczba ta powiększyła się o Żydów przybywających z terenów Generalnego Gubernatorstwa (GG). Białystok przeszedł w ręce niemieckie w czerwcu 1941 roku. Już pierwszego miesiąca okupacji hitlerowskiej zgięło ok. 5 tys. Żydów.
GETTO W BIAŁYMSTOKU
Getto w Białymstoku zostało utworzone przez Niemców w dniu 26 lipca 1941 roku. Uwięziono w nim ok. 40–60 tys. Żydów z miasta i okolicznych miejscowości. Zamknięte 1 sierpnia 1941 r., otoczone było murem z trzema strzeżonymi bramami wjazdowymi. Obejmowało następujące ulice: Kupiecką, Giełdową, Żydowską, Piotrkowską, Różaną, Nowy Świat, Książęcą, Szlachecką, Polną, Kosynierską, Czystą, Żytnią, Białostoczańską, Białą, Jurowiecką, Wąską, Ciepłą, Nowogrodzką, Smolną, Górną, Chmielną oraz część ulic Fabrycznej, Częstochowskiej, Grajewskiej.
Wschodnią i zachodnią część getta oddzielała od siebie dolina rzeki Białej. Wszyscy mieszkańcy w wieku od 15 do 65 lat byli zatrudniani do przymusowej pracy w zarządzanych przez Niemców zakładach. Ok. 2 tys. osób zatrudniał białostocki Judenrat w licznych warsztatach i małych fabrykach, produkujących tkaniny oraz broń na potrzeby okupanta.